İş hayatımın 8. yılı.20 yaşımda tanımaya başladım insanları.Koltuk kavgasını, bencilliği ve dedikoduyu da tanıdım onlarla birlikte. Öğrenciyken okul bitse de para kazansam derdim.Okul bitti.
Şimdi uzun bir koridorda, küçük bir odanın camından öğrencilere, öğrenciliğime imreniyorum.Meğer ne güzel yıllarmış o yıllar.İyi günler ilerde derdim hep.Ya kurduğum düşler gerçekleşmedi yada düşlerim bana bir beden küçük kaldı.
Artık çalışıyorum.Giyiniyorum, süsleniyorum,para kazanıyor ve isteklerimi kendimce karşılıyorum.Ya satın alamadığım isteklerim!
Bayram sabahlarını heyecanla beklemiyorum mesela.Yeni giysilerimi başucuma da koymuyorum.Gece yatarken yarın ne oyun oynasak diye düşünen ben, artık yarın bana ne oyunlar oynayacaklar diye düşünüyorum.
Nerde benim ilkokulda yerli malı haftasında fındık şiirini okumak için kavga ettiğim arkadaşım.Nerde lisede sinemaya gitmek için kaçtığımız grubumuz.
Nerden düştü bunlar aklıma bilmiyorum.İnsan büyüdükçe yalnız mı kalıyor ne.Sanırım ben büyüyorum.
"Giresun zengin olsun
Cebiniz fındık dolsun
Kırılır çıtır çıtır
Hem besler, hem ısıtır."
Ayrıca bu şiir de kavga edilecek kadar güzel değilmiş.Al sen oku ilkokul arkadaşım :))
Önceleri dost meclisinde fütursuzca dile getirdiğin konuları, bahsettiğin en ince düşünce kırıntılarını artık söylemekten çekiniyorsun.
YanıtlaSilBüyümek bu mudur bilmiyorum ama kalın duvarlar çekiyorsun çevrene ve kendinin oluşturduğu dar alana hapsediyorsun kendini. Kendı hukukun oluyor kımsenın haberı olmadığı. Sonucta o dar alanda ugrasmak zorunda kaldıgın konularla herseyın senı sıktıgını hısssedıyorsun.